یک شبی مجنون نمازش را شکست ...

یک شبی مجنون نمازش را شکست بی وضو در کوچه لیلا نشست

عشق آن شب مست مستش کرده بود فارغ از جام الستش کرده بود

سجده ای زد بر لب درگاه او پر ز لیلا شد دل پر آه او

گفت یا رب از چه خوارم کرده ای بر صلیب عشق دارم کرده ای

جام لیلا را به دستم داده ای وندر این بازی شکستم داده ای

نشتر عشقش به جانم می زنی دردم از لیلاست آنم می زنی

خسته ام زین عشق، دل خونم مکن من که مجنونم تو مجنونم مکن

مرد این بازیچه دیگر نیستم این تو و لیلای تو … من نیستم

گفت: ای دیوانه لیلایت منم در رگ پنهان و پیدایت منم

سال ها با جور لیلا ساختی من کنارت بودم و نشناختی

عشق لیلا در دلت انداختم صد قمار عشق یک جا باختم

کردمت آوارهء صحرا نشد گفتم عاقل می شوی اما نشد

سوختم در حسرت یک یا ربت غیر لیلا بر نیامد از لبت

روز و شب او را صدا کردی ولی دیدم امشب با منی گفتم بلی

مطمئن بودم به من سر میزنی در حریم خانه ام در میزنی

حال این لیلا که خوارت کرده بود درس عشقش بیقرارت کرده بود

مرد راهم باش تا شاهت کنم صد چو لیلا کشته در راهت کنم.

به مجنون گفت روزی ساربانی

چرا بیهوده در صحرا دوانی

اگربا لیلی ات بودی سروکار

من اورا دیدمش بادیگری یار

سرزلفش به دست دیگران است

تورا بیهوده در صحرا دوان است

ازحرف ساربان مجنون فغان کرد

جوابش این رباعی رابیان کرد

درعقد بی ثمر هر کس نشاید

دوای درد مجنون را بداند

میان عاشق و معشوق رمزی است

چه داند آنکه اشتر میچراند

به مجنون گفت کاخر بداختر

گناهی از محبت نیست بدتر

تو را ایزد به توبه امر فرمود

برو از عشق لیلا توبه کن زود

چو بشنید این سخن مجنون فغان کرد

به زاری سر به سوی آسمان کرد

بگفتا توبه کردم توبه اول

زهر چیزی به غیر از عشق لیلا